tel. 503-300-503 |
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 11 sierpnia 1978 r.
III CRN 151/78
Wady fizyczne, o których mowa w art. 570-572 kc, dotyczą wyłącznie zwierząt wymienionych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa z dnia 7 października 1966 r. w sprawie odpowiedzialności sprzedawców za wady główne niektórych gatunków zwierząt (Dz. U. 1966 r. Nr 43 poz. 257). Sprzedawca innego zwierzęcia, które nie jest wymienione w tymże rozporządzeniu, odpowiada z tytułu rękojmi za wady fizyczne na zasadach ogólnych.
Uzasadnienie
Powód domagał się w pozwie od pozwanych zapłaty kwoty 11.750 zł twierdząc, że w dniu 17 listopada 1977 r. nabył od pozwanych krowę za taką kwotę z zastrzeżeniem, że zwróci krowę pozwanym w ciągu 3 dni, jeżeli nie będzie mu odpowiadała, a pozwani zwrócą mu cenę kupna. Powód stwierdził po upływie umówionego terminu, że krowa mu nie odpowiada, gdyż jest niespokojna i daje mało mleka, wobec czego odprowadził ją do pozwanych. Pozwani krowę przyjęli, lecz odmówili zwrotu otrzymanej ceny.
Pierwszym wyrokiem z dnia 15 grudnia 1977 r. Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim powództwo uwzględnił. Po uchyleniu tego wyroku przez Sąd Wojewódzki w Białej Podlaskiej z tymczasową siedzibą w Radzyniu Podlaskim na skutek rewizji(1) pozwanych, Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 1 marca 1978 r. powództwo oddalił, a Sąd Wojewódzki oddalił rewizję powodów od tego wyroku.
W rewizji nadzwyczajnej(2) Minister Sprawiedliwości, zarzucając rażące naruszenie art. 592 § 1 kc oraz art. 556 i nast. kc, wnosił o uchylenie wyroku Sądu Wojewódzkiego z dnia 21 kwietnia 1978 r. oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego z dnia 1 marca 1978 r. i uwzględnienie powództwa.
Rewizji nadzwyczajnej nie można było odmówić zasadności.
Skarżący zarzucił trafnie, że wady fizyczne, o których mowa w art. 570-572 kc, dotyczą wyłącznie zwierząt wymienionych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa z dnia 7 października 1966 r. w sprawie odpowiedzialności sprzedawców za wady główne niektórych gatunków zwierząt (Dz. U. 1966 r. Nr 43 poz. 257). Sprzedawca innego zwierzęcia, które nie jest wymienione w tymże rozporządzeniu, odpowiada z tytułu rękojmi za wady fizyczne na zasadach ogólnych.
Swoisty podział na wady główne zwierząt i inne wady, które nie zostały uznane za główne, odnosi się - jak na to wskazuje brzmienie art. 570-572 kc - jedynie do zwierząt wymienionych w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa. Jedynie zatem w odniesieniu do koni, owiec i norek można mówić o potrzebie wyraźnego zastrzeżenia w umowie odpowiedzialności sprzedawcy zwierzęcia za wady, które nie zostały uznane za główne. Unormowanie takie, przyjęte w art. 571 § 2 kc, nie może natomiast odnieść skutku w wypadku sprzedaży krowy, która nie należy do gatunków zwierząt wymienionych w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Rolnictwa. Sprzedawca bowiem krowy i innego zwierzęcia nie wymienionego w tymże rozporządzeniu ponosi odpowiedzialność za wady fizyczne tych zwierząt bez ograniczeń wynikających ze szczególnego unormowania odpowiedzialności za wady główne zwierząt. W tym stanie prawnym sądy błędnie przyjęły, że odpowiedzialność pozwanych jako sprzedawców krowy wyłącza brak porozumienia stron w umowie o odpowiedzialności z tytułu rękojmi.
Odpowiedzialność sprzedawcy z tytułu rękojmi za wady fizyczne na zasadach ogólnych przewidują art. 556 kc. Działanie rękojmi - według tych przepisów - nie jest uzależnione od przyjęcia jej przez kontrahentów umowy. W drodze umowy strony mogą tę odpowiedzialność rozszerzyć, ograniczyć lub wyłączyć (art. 558 § 1 kc).
W orzeczeniach sądów można dostrzec inną jeszcze wadliwość.
Powód zgodnie z nakazem zawartym w art. 187 § 1 pkt 2 kpc przytoczył wyraźnie podstawę faktyczną swego żądania twierdząc, że zawarł z pozwanymi umowę sprzedaży na próbę. Sąd Rejonowy na podstawie zebranego materiału procesowego, w tym także zgodnie z wyjaśnieniami pozwanych, ustalił, że według umowy stron powód zastrzegł sobie możliwość odprowadzenia krowy pozwanym za zwrotem ceny w określonym terminie, jeżeli krowa nie będzie się nadawała. Mimo takiego ustalenia Sąd Rejonowy nie rozważył żądania powoda z punktu widzenia sprzedaży na próbę (art. 592 § 1 kc), a Sąd Wojewódzki stanął na stanowisku, że dla skuteczności umowy sprzedaży na próbę konieczne jest wyraźne, a nie dorozumiane oświadczenie woli. Sąd ten przeoczył, że według regulacji przyjętej w art. 60 kc wola osoby dokonywającej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, i że pozwani - według niekwestionowanych ustaleń Sądu Rejonowego - wyrazili gotowość przyjęcia z powrotem krowy za zwrotem ceny, jeżeli powód będzie miał zastrzeżenia do jej zachowania i mleczności, co wyczerpywało hipotezę art. 592 § 1 zdanie pierwsze kc. Okoliczność zatem, że strony zawierając umowę nie użyły wyrazów sprzedaż na próbę nie oznacza, że takiej umowy nie zawarły. Ocenę taką potwierdza dodatkowe zachowanie się pozwanych, którzy krowę przyjęli po odprowadzeniu jej przez powoda w umówionym terminie.
W świetle przytoczonych okoliczności zarzut rażącego naruszenia prawa uznać należało za usprawiedliwiony, a ponieważ niepodważane ustalenia uzasadniał wniosek skarżącego o uchylenie wyroków obu sądów i uwzględnienie powództwa, Sąd Najwyższy z mocy art. 422 § 1 kpc orzekł jak wyżej.
tel. 503-300-503 |
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 10 października 1974 r.
II CR 508/74
Podstępne zatajenie przez sprzedawcę zwierząt wobec kupującego wad fizycznych zwierząt może skutkować odpowiedzialność z czynu niedozwolonego sprzedawcy za szkodę wynikłą dla kupującego z wad fizycznych zwierząt także wtedy, gdy nie są to wady główne.
tel. 503-300-503 |
Orzeczenie Okręgowej Komisji Arbitrażowej w Poznaniu
z dnia 26 kwietnia 1974 r.
2 Pz-141/74
Spór sprowadza się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy pozwany sprzedawca odpowiada za wady dostarczonych zwierząt. W tym wypadku - wbrew twierdzeniom pozwanych - w odniesieniu do prosiąt i warchlaków mają zastosowanie ogólne zasady odpowiedzialności z tytułu rękojmi z wyłączeniem zasad określonych w art. 571 i 572 kc; spornego gatunku zwierząt nie wymienia bowiem rozporządzenie Ministra Rolnictwa z 7 października 1966 r. w sprawie odpowiedzialności sprzedawców za wady główne niektórych gatunków zwierząt (Dz. U. 1966 r. Nr 43 poz. 257). Odpowiedzialność pozwanego sprzedawcy kształtuje się według zasad określonych w art. 559 kc, tzn. że nie jest on odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady, które powstały po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, chyba że wady wynikły z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej.
Z uzasadnienia
Pozwane Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Przemysłu Mięsnego (sprzedawca) dostarczyło powodowemu Przedsiębiorstwu Hodowli Roślin i Nasiennictwa w dniach od 2 do 6 lipca 1973 r. 815 sztuk prosiąt i warchlaków.
W dniach 6, 8 i 10 lipca 1973 r. padło łącznie 16 sztuk warchlaków.
W dniu 12 lipca 1973 r. powiatowy lekarz weterynarii stwierdził wystąpienie choroby pęcherzykowej świń. Choroba ta rozszerzyła się na inne sztuki, co w efekcie spowodowało łączne straty w kwocie 314.510,23 zł. Na kwotę tę składają się: równowartość padłych 130 sztuk warchlaków, lekarstw, paszy oraz kary umowne w kwocie 125.260,40 zł.
Wywodząc, że choroba ujawniła się w okresie inkubacji i że została zawleczona środkami transportowymi pozwanego sprzedawcy, powodowe Przedsiębiorstwo dochodzi wynagrodzenia powstałej szkody od pozwanego sprzedawcy względnie pozwanego Zakładu Weterynarii w P. lub współuczestniczącego w sporze Zakładu Weterynarii w K.
Pozwani i współuczestnik nie uznali powództwa, twierdząc że wydali zwierzęta zdrowe i uprzednio zbadane.
Okręgowa Komisja Arbitrażowa zważyła, co następuje:
Spór sprowadza się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy pozwany sprzedawca odpowiada za wady dostarczonych zwierząt. W tym wypadku - wbrew twierdzeniom pozwanych - w odniesieniu do prosiąt i warchlaków mają zastosowanie ogólne zasady odpowiedzialności z tytułu rękojmi z wyłączeniem zasad określonych w art. 571 i 572 kc; spornego gatunku zwierząt nie wymienia bowiem rozporządzenie Ministra Rolnictwa z 7 października 1966 r. w sprawie odpowiedzialności sprzedawców za wady główne niektórych gatunków zwierząt (Dz. U. 1966 r. Nr 43 poz. 257). Odpowiedzialność pozwanego sprzedawcy kształtuje się według zasad określonych w art. 559 kc, tzn. że nie jest on odpowiedzialny z tytułu rękojmi za wady, które powstały po przejściu niebezpieczeństwa na kupującego, chyba że wady wynikły z przyczyny tkwiącej już poprzednio w rzeczy sprzedanej.
Okoliczność, że wady powstały przed przejściem niebezpieczeństwa, winien udowodnić odbiorca. Jest niesporne między stronami, że choroba ujawniła się w chwili wydania świadectwa lekarza weterynarii w dniu 12 lipca 1973 r., po padnięciu zwierząt. Powodowe Przedsiębiorstwo nie może określić, z jakiej konkretnej dostawy pochodziły zwierzęta padłe w dniu 6 lipca 1973 r. Nie można zatem wykluczyć, że pochodziły one tak z dostaw z 2 lipca 1973 r., jak i dni następnych. Dowód taki miałby podstawowe znaczenie w sporze, gdyż dopiero w oparciu o takie dane można byłoby ustalić, czy choroba wystąpiła w czasie, kiedy bez wątpienia mogła powstać tylko wskutek dostawy wadliwych zwierząt.
W sprawie brak jest jednak takiego dowodu. Okres inkubacji choroby wynosi od 2 do 14 dni. Licząc od pierwszych dostaw z 2 lipca 1973 r. do ujawnienia pierwszych padnięć w dniu 6 lipca 1973 r. należy przyjąć, że ujawnienie choroby nastąpiło po 4 dniach. Skoro możliwe jest ujawnienie choroby już po okresie 2 dni, nie można więc wykluczyć, że powstanie choroby nastąpiło w powodowym Przedsiębiorstwie.
Domniemanie, jakie zachodzi w przypadku ujawnienia wad głównych zwierząt według cytowanego rozporządzenia Ministra Rolnictwa, w tym wypadku nie zachodzi, gdyż przepisy ogólne o rękojmi domniemania nie przewidują. Zaznaczyć przy tym należy że z odpisu notatki lekarza weterynarii z 7 lipca 1973 r. wynika, iż w obiekcie powodowego Przedsiębiorstwa znajdowały się nie tylko świnie pochodzące z dostaw pozwanego sprzedawcy, lecz również świnie z zakupu z innego źródła.
tel. 503-300-503 |
Uchwała Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 22 marca 1974 r.
III CZP 16/74
Sprzedawca zwierzęcia, które nie jest wymienione w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa, przewidzianym w art. 570 kc, odpowiada z tytułu rękojmi za wady fizyczne tego zwierzęcia na zasadach ogólnych.
Uzasadnienie
Powód dochodzi w sprawie niniejszej zwrotu zapłaconej ceny kupna krowy. Powód twierdzi, że krowa ta okazała się poważnie chora, wobec czego odstąpił od umowy. Ponieważ w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa z dnia 7 października 1966 r. w sprawie odpowiedzialności sprzedawców za wady główne niektórych gatunków zwierząt (Dz. U. 1966 r. Nr 43 poz. 257) krowy nie są wymienione, Sąd Wojewódzki w Białymstoku, rozpoznając rewizję(1) od wyroku Sądu Powiatowego uwzględniającego powództwo, powziął wątpliwość, czy do odpowiedzialności za wady fizyczne krów mają zastosowanie przepisy ogólne, czy też za wady tych zwierząt sprzedawca w ogóle nie odpowiada na podstawie tych przepisów. Wątpliwość tę Sąd Wojewódzki przedstawił na podstawie art. 391 kpc do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z brzmienia art. 570 w zw. z art. 571 kc wynika jedynie, że do sprzedaży zwierząt, które są wymienione we właściwym rozporządzeniu Ministra Rolnictwa, stosuje się przepisy o rękojmi za wady fizyczne z dwoma ograniczeniami. Po pierwsze, sprzedawca odpowiada tylko za tzw. wady główne tych zwierząt. Po drugie, odpowiada tylko o tyle, o ile wyjdą one na jaw przed upływem tzw. terminu rękojmi. Przepis ten pozostawia natomiast poza zasięgiem swego uregulowania zwierzęta, których wymienione rozporządzenie nie obejmuje. Prowadzi to do wniosku, że odpowiedzialność z tytułu rękojmi podlega co do tych zwierząt zasadom ogólnym. Artykuł 570 kc nie daje natomiast podstaw do wniosku, że odpowiedzialność ta jest co do tych zwierząt w ogóle wyłączona.
Takie rozumienie art. 570 kc znajduje ponadto potwierdzenie w wykładni logicznej. Odmienne bowiem jego rozumienie prowadziłoby do wadliwego ze społeczno-gospodarczego punktu widzenia wyniku, polegającego na tym, że nabywcy przeważającej większości zwierząt byliby w ogóle pozbawieni ochrony, gdy chodzi o wady tych zwierząt. Takie uprzywilejowanie sprzedawców tych zwierząt kosztem interesów nabywców nie dałoby się niczym usprawiedliwić.
Z tych względów Sąd Najwyższy udzielił odpowiedzi jak w sentencji.
tel. 503-300-503 |
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 18 maja 1973 r.
III CRN 88/73
Przepisy szczególne o odpowiedzialności z tytułu rękojmi za wady fizyczne zwierzęcia (art. 571-572 kc) nie wyłączają odpowiedzialności za szkodę, jakiej może doznać kupujący z winy sprzedawcy polegającej na tym, że sprzedawca dostarczył (świadomie lub nieświadomie) zwierzę znajdujące się w stanie, który może przynieść kupującemu dalszą szkodę. Odpowiedzialność ta jest w zasadzie uregulowana w przepisach ogólnych odpowiedzialności deliktowej lub kontraktowej i przepisy ograniczające odpowiedzialność z tytułu rękojmi za zwierzęta nie mogą jej wyłączyć.
tel. 503-300-503 |
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna
z dnia 16 października 1969 r.
III CRN 375/69
W świetle art. 571 § 2 kc należy uznać, że sprzedawca zwierzęcia może przyjąć na siebie rozszerzoną odpowiedzialność za wszystkie wady fizyczne zwierzęcia, nie będące wadami głównymi. Nie jest przy tym konieczne, aby sprzedawca wymienił konkretne wady zwierzęcia, za które będzie ponosił odpowiedzialność. Brak takiego wymienienia może oznaczać, zależnie od treści umowy, która podlega ogólnym zasadom wykładni przewidzianym w art. 65 kc, że sprzedawca przyjmuje na siebie odpowiedzialność za wszystkie wady fizyczne, o jakich mowa w art. 556 § 1 kc.
Uzasadnienie
W pozwie, wniesionym w dniu 1 lipca 1968 r., powód domaga się zasądzenia od pozwanego kwoty 13.450 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, w tym 12.500 zł tytułem zwrotu ceny kupna konia oraz kwoty 950 zł z tytułu zwrotu kosztów żywienia konia i jego podkucia.
W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 6 czerwca 1968 r. kupił od pozwanego konia z 5-tygodniowym źrebakiem, płacąc zań 12.500 zł. Pozwany sprzedając konia, twierdził, że koń wolny jest od jakichkolwiek wad, przy czym zapewniał, dając "200% gwarancji", iż koń jest zdrowy i nadaje się do każdej pracy. Kiedy powód po nabyciu konia użył go do pracy, okazało się, że koń ma wadę, gdyż poważnie kuleje na lewą przednią nogę. W związku z tym powód odstąpił od umowy kupna, zwrócił konia pozwanemu i zażądał od niego zwrotu zapłaconej ceny kupna. Pozwany jednak do wezwania tego się nie zastosował, a w odpowiedzi na pozew wniósł o jego oddalenie, twierdząc, że sprzedany przez niego koń był zdrowy, i że powodowi żadnej gwarancji nie udzielił.
W toku postępowania powód cofnął pozew w części żądania odpłatności kwoty 950 zł.
Sąd Powiatowy w Krotoszynie wyrokiem z dnia 6 listopada 1968 r. uwzględnił powództwo i zasądził pozwanego na zapłatę powodowi 12.500 zł umarzając postępowanie w pozostałym zakresie. Sąd ustalił, że nabyty przez powoda koń przed jego sprzedażą był chory i w okresie od 4 marca 1968 r. przebywał w Lecznicy dla Zwierząt w K., gdzie był leczony na ochwat oraz że w okresie od 8 marca do 19 października 1968 r. koń chorował jeszcze 5-krotnie na tę samą chorobę.
Sąd ustalił nadto, w oparciu o przeprowadzone dowody, że pozwany przy umowie udzielił powodowi gwarancji, oświadczył, iż koń jest "zdrowy i dobrze ciągnie", co świadczy, że w umowie sprzedaży zastrzeżono odpowiedzialność sprzedawcy również za inne wady fizyczne konia, a nie tylko za wady główne.
W związku z tym Sąd Powiatowy stwierdził, że pozwany zgodnie z przepisem art. 571 § 2 kc - ponosi odpowiedzialność za wadę konia, wobec czego powód - zgodnie z art. 560 kc miał prawo odstąpić od umowy i zażądać zwrotu ceny kupna.
Sąd Wojewódzki w Poznaniu - Ośrodek w Kaliszu na skutek rewizji(1) pozwanego prawomocnym wyrokiem z dnia 21 stycznia 1969 r. - zmienił wyrok Sądu Powiatowego i powództwo oddalił, przy czym stwierdził, że Sąd Powiatowy dokonał błędnej wykładni przepisu art. 571 § 2 kc, przyjmując, że ogólne zapewnienie powoda przez pozwanego o należytym zdrowiu konia rodziło dla pozwanego odpowiedzialność za wszelkie wady fizyczne konia, nie tylko główne.
Sąd Wojewódzki stwierdził wbrew ustaleniom Sądu Powiatowego, że pozwany nie przyjął na siebie w umowie sprzedaży konia odpowiedzialności - przewidzianej w art. 571 § 2 kc - za wszelkie wady fizyczne konia i że tym samym pozwany mógłby być odpowiedzialny wyłącznie za wady główne, do których jednak nie zalicza się ochwatu, którym dotknięty był sprzedany koń.
Od wyroku Sądu Wojewódzkiego wniósł rewizję nadzwyczajną(2) Prokurator Generalny PRL z wnioskiem o jego uchylenie wraz z wyrokiem Sądu Powiatowego i o przekazanie sprawy Sądowi Powiatowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
Z art. 385 § 4(3) kpc wynika, że sąd rewizyjny nie może dokonywać ustaleń odmiennych od ustaleń sądu pierwszej instancji. W wypadku gdy ustalenia sądu pierwszej instancji budzą uzasadnione wątpliwości, sąd rewizyjny może jedynie uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W danej sprawie Sąd Powiatowy dokonał oceny dowodów zebranych w sprawie w tym kierunku, że pozwany przejął na siebie odpowiedzialność za wszystkie wady fizyczne konia w szczególności również za ochwat, a nie tylko za wady główne. Jeżeli Sąd Wojewódzki - w związku z zarzutami rewizji pozwanego - miał zastrzeżenia co do prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd Powiatowy w zakresie ustalenia treści umowy stron, dotyczącej zakresu gwarancji i co do zasadności orzeczenia biegłego lekarza-weterynarza - Sąd Wojewódzki nie był władny wydać w niniejszej sprawie orzeczenia co do istoty, oddalającego powództwo, a obowiązany był przekazać sprawę do ponownego rozpoznania m.in. w celu uzupełnienia dowodów, a zwłaszcza przeprowadzenia dowodu z przesłuchania stron, którego to przeprowadzenia domagał się zresztą w pozwie powód.
Niezależnie od powyższego zasadny jest zarzut rewizji nadzwyczajnej, że Sąd Wojewódzki dokonał zbyt wąskiej wykładni art. 571 § 2 kc.
Pod rządem art. 333 § 3 kz(4) orzecznictwo wypowiadało pogląd, że przyjęcie przez sprzedawcę zwierzęcia rozszerzonej odpowiedzialności w rozumieniu powyższego przepisu musi być wyraźne, to znaczy musi wskazywać na te konkretne wady, za które sprzedawca pragnie ponosić odpowiedzialność wobec kupującego (por. orzeczenie SN z dnia 21 sierpnia 1946 r. C II 237/46 Państwo i Prawo 1946/9-10 str. 176).
Abstrahując od kwestii, czy taka wykładnia art. 333 § 3 kz była jedyną (skoro użyte w tym przepisie słowo "wyraźnie" można było odnieść również do tego, że sama umowa musiała być zawarta wyraźnie, a nie że każda poszczególna wada zwierzęcia, za którą sprzedawca bierze odpowiedzialność, musiała być wyraźnie wymieniona), nie jest ona aktualna pod rządem art. 571 § 2 kc. Ten ostatni przepis różni się swoim sformułowaniem od art. 333 § 3 kz m.in. właśnie tym, że słowo "wyraźnie", mogące dać pole do różnej interpretacji, zostało pominięte.
W świetle obowiązującego art. 571 § 2 kc należy uznać, że sprzedawca zwierzęcia może przyjąć na siebie rozszerzoną odpowiedzialność za wszystkie wady fizyczne zwierzęcia, nie będące wadami głównymi. Nie jest przy tym konieczne, aby sprzedawca wymienił konkretne wady zwierzęcia, za które będzie ponosił odpowiedzialność. Brak takiego wymienienia może oznaczać, zależnie od treści umowy, która podlega ogólnym zasadom wykładni przewidzianym w art. 65 kc, że sprzedawca przyjmuje na siebie odpowiedzialność za wszystkie wady fizyczne, o jakich mowa w art. 556 § 1 kc.
W tych warunkach - wbrew poglądowi Sądu Wojewódzkiego - okoliczność, że strony nie wymieniły przy zawieraniu umowy konkretnych wad konia, za które sprzedawca będzie ponosił rozszerzoną odpowiedzialność, nie czyniłaby tej umowy bezskuteczną. Istotne jest natomiast, czy rzeczywiście pozwany jako sprzedawca przejął na siebie w rozumieniu art. 571 § 2 kc odpowiedzialność za wszystkie wady konia zmniejszające jego wartość, lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony, albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia rzeczy względnie czy pozwany zapewnił powoda o pewnych właściwościach konia, które następnie okazały się nie istniejące (art. 556 § 1 kc).
Ponieważ z tego punktu widzenia sprawa nie została należycie wyjaśniona, przeto rewizja nadzwyczajna okazała się uzasadniona.
Z tych przyczyn i na mocy art. 422 § 2 kpc Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
tel. 503-300-503 |
